Millî edebiyat dönemi coşku ve heyecanı dile getiren metinlerinin bir birlik oluşturmadığını, sanatkârların şahsına ait farklı sanat anlayışlarının olduğunu e bunun da dönemin edebiyat anlayışı açısından sıkıntı doğurduğundan bahsetmiştik. İşte bu sıkıntılara son vermek adına 1917’de “Şairler Derneği” kurulur. Tabii farklı görüşlere sahip şairleri tek bir doğrultuda yönlendirmek hem doğru olmayacaktır hem de şairliğin doğasına aykırıdır.
Sonunda bu derneğin üyelerinden istediği en önemli ve tek şey “sade bir dil” anlayışıdır. Böylece sade bir dil anlayışı ile halka yaklaşılacak, halka ait değerler benimsenecek ve sanatçılar ile halk arasında yıllardır kopuk olan bu ayrılık son bulacaktır.
Birbirinden farklı ve zıt sanat anlayışına yayın organlığı yapan Servet-i Fünûn dergisi, bu anlayışa da ev sahipliği yapmış, böylece Türk edebiyatına büyük katkı sağlamıştır. Ayrıca Yeni Mecmua ve Büyük Mecmua da bu sadeleşme ve dil birliğine katkı sağlamıştır.
Böylece Cumhuriyet’in ilanından evvel Tükçe yeniden bir şiir dili olmuş, sanat yapılabilir hâle gelmiştir.
Milli Edebiyat Dönemi şiirinin genel özellikleri:
– Şiirde millî ölçü olan hece ölçüsü kullanılmıştır.
– Dilde sadeleşmeye aşamalı bir şekilde geçilir. Yeni Lisan hareketeinin dil anlayışı uygulamaya geçirilir.
– Halkın yaşantısı, memleketin durumu, doğa ve vatan sevgisi gibi konular şiirlerde tema olarak kullanılmıştır.
– Bu dönem şiiri faydacı bir şiirdir. Öğretici karakterlidir.
– Şiir ideolojinin göstergesi, aracı olarak kullanılır.Fikir akımları şiirler aracılığıyla temsil edilir.
– Millî edebiyat şairleri için esas olan şiirin içeriği olmuştur. Biçim daha geri planda kalmıştır.
– Yerli kaynaklardan yararlanmak esastır.
EF SA NE ya böyle bişey yok sabahtan beri güzel bir sayfa arıyodum ya bu sayfa bence ileriye gider Wikipedi gibi evrensel olur İnşallah