Saf şiir, şiiri sanat için yapma, şiire hiçbir sosyal fayda yüklemeden, şiiri şiir olduğu için seven anlayıştır. Bu anlayışın en mühim temsilcisi Fecr-i Âti’den kopan Ahmet Haşim ve Yahya Kemal’dir.
– Hece vezni yerine aruzla şiir yazmayı sürdürmüşlerdir.
– Haşim’e göre şiir, musiki ile söz arasında, sözden çok musikiye yakın, ortalama bir dildir. Bunu da şiirlerinde sembolizm ile gösterir.
– Amaç, güzel ve saf şiirler yazmaktır.
– Şiir hiçbir şeyin aracı değildir.
– Şiir nesre yaklaştırılmayacak kadar özel bir türdür.
Batı’da “parnasizm”den etkilenen Yahya Kemal’e göre şiir musikiden başka bir musikidir. Nesirden çok farklıdır. Divan şiiri ile modern şiirin imkânlarını birleştirerek yeni bir şiir dünyası ortaya çıkarmak esastır.